i'm too young to care!

απο μερες μου την εχει βαρεσει ασχημα..δεν εχουν συνοχη και ιδιαιτερο νοημα αυτα που θα πω, οπως και δεν προκειται κανεις να καταλαβει για ποιο θεμα μιλαω..δεν εχει ομως καμια απολυτως σημασια.
με αφορμη ενα μικρο και ασημαντο γεγονος καταλαβα παρα πολλα πραγματα. Ξοδεψα αρκετους μηνες απο την ζωη μου μεσα στην στεναχωρια και την πικρια, να σκεφτομαι ποσα πραγματα εχασα, ποσους ανθρωπους πληγωσα και ποσοι με πληγωσαν.Το αποτελεσμα ηταν να μην μπορω να ξεκολλησω το μυαλο μου για κανενα λογο και οποιαδηποτε δραστηριοτητα να μου φερνει καταθλιψη γιατι δεν εβρισκα ευχαριστηση σε τιποτα.
Και ναι ξαφνικα εφαγα την επιφοιτηση (:p)..Το να κλαιγομαι για κατι ειναι δικη μου επιλογη, το να αφηνω καποιον ομως να μου κανει τη ζωη μπουρδελο και να την αναστατωνει οποτε αυτος γουσταρει δεν εχω το δικαιωμα να το κανω απεναντι στον εαυτο μου.Η ζωη αγαπητα μου παιδια δεν τελειωνει στα 17 ουτε στα 18.. εκανες ενα λαθος που εχεις μετανιωσει, ναι το εχεις μετανιωσει, η ζωη ομως ειναι μπροστα σου, ολοκληρη μπροστα σου, δεν την βλεπεις?!
Δεν λεω οτι πρεπει να διαγραψουμε τις αναμνησεις και τις εμπειριες μας, αλλα να τις βαλουμε εναν ωραιο τιτλο και να γυρισουμε επιτελους σελιδα.

Αγαπητο μου ημερολογιο, σημερα ξυπνησα!!