life sucks and then you die, ναι ενταξει το εμπεδωσαμε. Αυτο που θελω να πω ειναι, οτι ολοι εχουμε τα προβληματα μας, ειτε υπαρκτα ειτε ανυπαρκτα..Κι εγω εχω νευρα γιατι ειναι καλοκαιρι και πρεπει να διαβασω, γιατι ειμαι περικυκλωμενη απο ηλιθιους, γιατι θελω να κοιμαμαι στις 4 το πρωι και να ξυπναω στις 2 το μεσημερι αλλα παρολα αυτα.. ειναι αναγκαιο ωρες ωρες για το καλο της ψυχικης μας υγειας, καθαρα και μονο ΓΙΑ ΜΑΣ να βαλουμε σε μια λιστα πραγματα που μας κανουν να ΜΗΝ θελουμε να αυτοκτονησουμε. (ναι αυτος ειναι ο συντομος προλογος)
Ειμαι μιζερη, και γκρινιαρα,το ξερω.Αλλα υπαρχουν μερικες καταστασεις που με κανουν να χαμογελαω, ακομη και μενα.
Το χιονι..Μ'αρεσει το χιονι, το λατρευω, το αγαπω. Ειναι πανεμορφο, ειναι αναπαντεχο, με κανει να αισθανομαι παιδι και ναι ενταξει δεν με πηραν και τα χρονια, αλλα εχει διαφορα το να εισαι 19 και πληρως διαφθαρμενη ψυχικα με το να εισαι 5 ή 6 και εντελως αθωα απαλαγμενη απο καθε ειδους σημερινη βλακεια που απασχολει τη νεα γενια. Ειναι κατι τοσο απλο, λιγα γκριζα συννεφα, η θερμοκρασια να πεσει κατω απο το μηδεν και ξαφνικα βλεπεις ασπρες μικρες τελειες νιφαδες να πεφτουν στα βλεφαρα σου και να μενουν εκει για 2 δευτερολεπτα μονο..και η οραση σου θολωνει γιατι μολις λιωσουν αυτες οι νιφαδες θα πεσουν αλλες και παει λεγοντας..και μετα θα πυκνωσει και δεν θα μπορεις καν να δεις μπροστα σου, αλλα δεν σε νοιαζει. Σου φωναζουν μπες μεσα θα αρρωστησεις αλλα ειλικρινα τωρα, ΠΟΙΟΝ ΤΟΝ ΝΟΙΑΖΕΙ?! και σε λιγακι το πρωην γυμνο δεντρο που ειχες μπροστα σου και ο παγωμενος δρομος γινονται πλεον ασπρα..και ακουγεται πεζο, αλλα μερικοι απο εμας αυτο ακριβως περιμενουμε ωστε επιτελους να δουμε μια ασπρη μερα..
Μ'αρεσουν οι μεγαλες διαδρομες..στο αστικο, στο αυτοκινητο, οπουδηποτε..μ'αρεσει να ξερω οτι εχω μπροστα μου αρκετη ωρα να χαζεψω απο το παραθυρο και να βαλω μουσικη.Οταν πηγαινα πρωινα στο σχολειο, η ξεκουραση μου δεν ηταν ο υπνος, ηταν το τεταρτο που εκανα καθε πρωι μεχρι να φτασω και μπορουσα να βαλω και να ακουσω μουσικη ενω παραλληλα στεκομουν με κολλημενη την μιση μουρη στο τζαμι. Απλα μου αρεσει, με ηρεμει, με κανει χαρουμενη για ενα μικρο χρονικο διαστημα αλλα αν δεν το κανω, αισθανομαι πως κατι μου λειπει ολη την υπολοιπη ημερα.
Μ'αρεσει να κανω κουνια, μονη μου και οσο πιο ψηλα μπορω.Ενταξει εδω βαραμε το κουμπι "παλιμπαιδισμος: mode on".δε με ενδιαφερει και ιδιαιτερα ομως. Μ'αρεσει να κανω κουνια και να ονειροπολω, να σκεφτομαι φανταστικες καταστασεις, να πηγαινω στο μικρο δικο μου χαρουμενο μερος οπου ολα ειναι δυνατα, οπου ειμαι ευτυχισμενη, οπου το γρασιδι ειναι πιο πρασινο και εγω 20 μοναδες iq πιο πανω. μου εχει τυχει πολλες φορες να με στραβοκοιταξουν διαφοροι, σου λενε τι δουλεια εχει αυτη εκει πανω, κατεβα μην σπασεις και καμια κουνια και οχι τιποτα αλλο ποιος σε μαζευει μετα, αλλα η κουνια ειναι δικη μου, το σπιτι δικο μου, η ευθυνη για τις κρανιοεγκεφαλικες κακωσεις και παλι δικη μου οποτε οποιος ενοχλειται απο το θεαμα απλα να στρεψει το βλεμμα του αλλου.
Μ'αρεσει εκεινη η μοναδικη στιγμη, ακριβως πριν ξυπνησεις, που κραταει ενα μονο δευτερολεπτο και απλα αισθανεσαι οτι δεν εχεις προβληματα, οτι εισαι στην κυριολεξια ενα τιποτα που αγνοει την ιδια του την υπαρξη.Δεν εχω κατι αλλο για να το περιγραψω, απλα αυτο. Μακαρι να κρατουσε λιιιιιγο παραπανω.
Μ'αρεσει να σκεφτομαι ασχημες καταστασεις μονο απο την θετικη τους πλευρα. Δηλαδη θελω να πω, δεν ειναι και η αγαπημενη μου ασχολια, αλλα ορισμενες φορες οταν βρισκομαι σε μια τετοια περιεργη διαθεση εχω την δυναμη να σκεφτομαι θετικα.. Δηλαδη ναι εκανα μια μαλακια και εδιωξα ενα ατομο που αγαπησα, το πληγωσα με πληγωσε, δε μιλαμε πια, ΑΛΛΑ ειχα την τυχη να το γνωρισω, να το ζησω, εχω ΚΑΙ ομορφες αναμνησεις που καθε φορα που τις φερνω στο μυαλο μου χαμογελαω, χωρις πικρια.. Ολα καλα και συνεχιζουμε, αυτα εχει η ζωη.
Μ'αρεσει να με χαιρετανε στο δρομο και να το ενοουν.. μου ετυχε μια φορα να με χαιρετησει ενα παιδι με το οποιο ειχαμε συναντηθει μια φορα μονο, και μου εκανε τρομερη εντυπωση οχι μονο οτι θυμοταν το ονομα μου αλλα οτι στην κυριολεξια χαρηκε που με ειδε. Αλλοι σε κοιτανε και κανουν οτι δε ειδαν, αλλοι σου πιανουν την κουβεντουλα και ριχνουν ψευτικα χαμογελα, ενω υπαρχουν και ανθρωποι που σε χαιρετανε γιατι απλα χαρηκαν που σε ειδαν,και ετρεξαν να σε προλαβουν απο την αντιθετη πλευρα του δρομου μονο και μονο για να σου πουν ενα γεια. Αυτο το περιστατικο μου φτιαχνει την διαθεση ΚΑΘΕ φορα που το σκεφτομαι.
Μ'αρεσει οταν για αγνωστο λογο και αιτια μου κοβεται η ορεξη και απλα δεν θελω να φαω, δεν πειναω. Ειναι τρομερα ευκολη η μερα μου οταν συμβαινει κατι τετοιο.
Μ'αρεσει να σε κοιταω και να λεω "ΜΑ ΤΙ ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ ΣΚΕΦΤΟΜΟΥΝ"?????!!!!
Μ'αρεσει να γραφω μεγαλυτερους βαθμους απο καποια φυτα που εχουν λιωσει στο ανουσιο διαβασμα..Δεν κυνηγαω βαθμους και οποιος με ξερει προσωπικα το γνωριζει πολυ καλα αυτο, αλλα γουσταρω εκεινη την στιγμη που τρεφει τον εγωισμο μου οταν εγω που διαβαζα μονο απο σημειωσεις γραψω παραπανω απο καποιον που διαβασε ολο το βιβλιο μονο και μονο για να πει οτι το διαβασε ενω ηξερε πολυ καλα οτι ειναι γεματο στην ασκοπη λεπτομερεια. Υπαρχει το διαβασμα, υπαρχει και το ηλιθιο διαβασμα..
Μ'αρεσει να περπαταω γρηγορα.. γιατι κατα μια εννοια αισθανομαι οτι πρεπει να απομακρυνθω (δε ξερω απο που), οτι καποιος με κυνηγαει (δε ξερω ποιος) και εχω ως στοχο να φτασω καπου (δε ξερω που) οσο γινεται πιο γρηγορα.
Αυτα ειχα να πω, καλη συνεχεια κοροϊδα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου